Al van jongs af ben ik geïnteresseerd in pijn. En door die nieuwsgierigheid heb ik (on)bewust vele soorten pijn geambieerd, opgezocht en ervaren. Nu zal ik lang niet alle soorten pijn meer willen ervaren, hoewel als het zich aandient ik eerder voor wel dan voor niet zou kiezen; zeker als het om fysieke pijn gaat. En hoewel ik de dood niet tart, ben ik niet bang om dood te gaan. Mijn tijd komt vanzelf.
Pijn, een ingewikkelde sensatie die ik soms lastig vind te vatten in woorden, manifesteert zich op verschillende manieren in het leven. Ik denk dat het doel van pijnsensaties is om angst of een waarschuwing over te brengen en te ervaren hoe mentaal het leven is. Welke soorten pijn heb ik (mogen) ervaren, zoals Ray Klaassens zijn gelijknamige boek vernoemt, als “Groeipijn” en heeft het mij vooral mentaal verder gebracht.
Lichamelijke pijn, datgene welke het meest voelbaar en zichtbaar is en gemakkelijk op te zoeken om te ervaren. Het kan variëren van acute steken, naar een branderig gevoel, tot doffe kloppen. Het leert mij wat ik fysiek heb ervaren en maakt me nog steeds nieuwsgierig wanneer het lichaam stop zegt en mentaal ‘kom maar’.
Mijn laatste ervaring was afgelopen woensdag waarbij ik een afspraak had bij een acupuncturist. Ik had al 1,5 week last van een messteek vlak naast mijn T4 wervel en ik merkte hierdoor dat mijn energie te veel verloren ging aan het doorvoelen, onderdrukken, slechte nachten te hebben en het niet opgelost te krijgen met rekken, masseren, tennisballen, gewicht halters ect... Dan maar hulp inschakelen. Hij had een hele speciale techniek hiervoor, vertelde hij in zijn nopjes om het probleem goed aan te pakken, na de vraag gesteld te hebben of hij mij pijn mocht doen. Ik raakte er enthousiast van, plus de gedachte ‘fix het maar’ en overgave maakte mij nieuwsgierig naar hoeveelheid pijn het werkelijk zou gaan doen.
Observerend bleef ik op mijn zij liggen en voelde de eerste gladde naalden naar binnen steken. Hij werkte van boven naar beneden (mijn nek à schouder à rug) en het begon wel relaxt. Misschien deed je dat vroeger ook wel eens; een naald door je opperhuid steken en dan eraan trekken totdat je vel losschoot. Zo voelde het in het begin. Stelt niet zoveel voor. Totdat ik op een begeven moment toch een aantal keer sterk moest focussen op mijn ademhaling… Alsof er een hete pook in mijn rug werd gestoken, rondgedraaid werd, veranderde in een haak en dan trekken totdat de spieren en het vel loskomt… “Ai sorrie” was zijn reactie en een vriendelijke vraag of ik rust wilde hebben… De fysieke pijn is tijdelijk en mijn ademhaling heb ik altijd. Als ik licht in mijn hoofd zou worden moest ik een seintje geven. Hop en door! Door de adrenaline kon ik er tussendoor van genieten met ogen dicht om alles nog beter te voelen. Lichamelijke bewustwording en welke sensorische signalen kende ik nog niet. Helaas geen verder nieuwe ervaringen gehad want, het elektrische stroombotjes gevoel, een stroomstoot, de bewustwording van een messteek en het rijten van vel kende ik al. Al met al ging ik met een beurs gevoel weg en het mes was verdwenen.
Ook de andere kant heb ik mogen ervaren bij Kamp van Koningsbrugge, waarbij ik mijn lichaam nauwelijks voelde en alleen nog mijn stem in mijn hoofd had die observeerde en vertelde dat de spieren in mijn nek verkrampten en dat ik de rest niet meer voelde totdat ik omhooggetrokken werd door Dai. Praten in mijn hoofd en vanuit een serene rust ervaren wat ik wel kon en hoe ik dat duidelijk kon maken. Een prachtige ervaring die mij later ook meer bewustwording heeft gegeven over emotionele en psychologische pijnervaringen.
Nieuwsgierig hoe ik pijn ervaar en hoe ik ernaar kijk? Volgende Blog ga ik dieper in op emotionele pijn. Waarom doe ik dit? Elke soort pijn bewijst voor mij de complexiteit van de mens en hoe simpel het ook gemaakt kan worden, het geeft een vorm van bestaan en zeg nou zelf; door pijn worden ervaringen meer waard in de lessen die er te leren zijn. Voor mij is dit het ervaren en er sensorische signalen aan koppelen en een pijngrens in te schatten bij de ondersteuning in lichamelijk werk met anderen.
Never Finished Embracing Pain!
Comments