In de diepten van ons wezen bestaat er een rijk dat vaak onontgonnen is, onaangetast door angsthazen, maar toch een integraal onderdeel van onze groei en veerkracht. Het is de duisternis in ons – de ongetemde wildernis waar onze ware essentie verblijft. David Goggins, een man met een onverzettelijk lef, weet het goed. Hij danst met de schaduwen, onbevreesd, want hij begrijpt de diepe waarheid: je kunt de duisternis niet onderwijzen; het is de ziel.
Ah, de aantrekkingskracht van comfort, het sirenenlied van middelmatigheid. Wij, de luie mensen, verblijven in haar omhelzing, gesust door het gefluister van zelfgenoegzaamheid. Toch klonk er, te midden van de stilte, een beroering – een oproep om de wapens op te nemen tegen onze eigen traagheid. We zijn allemaal lui, maar daarin ligt de oorsprong van transformatie.
Om van inertie naar actie te gaan, is onderscheidingsvermogen nodig: het vermogen om onderscheid te maken tussen gezond streven en de verstikkende greep van perfectionisme. Ik mis soms de empathie, zoals ik uit Kamp van Koningsbrugge haal (zie video).
De opbouw daarnaar toe zie je niet op tv, maar heel goed weet ik dat ik de regel van minimaal “drie” hanteer. Drie is voor mij het minimale aantal voor een patroon. In tijden van tijdsdruk en het willen halen van ook de zorg voor andere teamleden (niet nog langer in voorligsteun hoeven staan of afgestraft worden omdat je niet aan alle teamleden hebt gedacht met hier het aftoppen van alles wat er te vullen valt). Vind ik enerzijds dat ik in mijn reflectie wankel in het onbegrip van de strijd van de anderen en dat mijn communicatie met de voorligsteun niet helder genoeg is. En wil ik hier ook niet toegeven aan de zwakheid van mijn eigen menselijkheid, want de gegeven prioriteit gaat boven persoonlijk comfort. In deze reflectie valt nog heel veel te leren…
De dualiteit van duisternis en licht lonkt mij – een eeuwige dans tussen de schaduwen en de dageraad. In ieder van ons schuilt de luie man en de meedogenloze zoeker, de zwakken en de ontembare. Het is de erkenning van deze dualiteit die het begin van zelfbewustzijn aankondigt.
Op het gebied van zelfleiderschap is onwetendheid de ware tegenstander. Zowel coaches als leiders, verblind door hun afkeer van de duisternis binnenin, wankelen in hun zoektocht naar uitmuntendheid in persoonlijke groei. Zo ook ik, grijpen naar data en analyses, mij niet bewust van de rauwe, onverzettelijke waarheid die zich in de diepten van de menselijke geest bevindt in de tijdsdruk en overload aan prioriteiten.
Want het zorgen dat het lukt is niet slechts een uitkomst – het is voor mij een strijd tegen de demonen die mij bij elke stap blijven achtervolgen. Het is het meedogenloze streven naar de overwinning tegen de kakofonie van twijfel en zelfspot. Het is de triomf van de menselijke wil over het verraderlijke gefluister van zelfgenoegzaamheid.
In de smeltkroes van zelfleiderschap smeed ik mijn lot. Ik omarm de duisternis, niet als tegenstander, maar als katalysator voor groei. Ik geef gehoor aan de roep van het wild, gesterkt door de wetenschap dat in de diepten van ons wezen de vonk van grootsheid ligt. En dat komt soms wat rot mijn strot uit…
Maar ik nodig je uit om te blijven stijgen, medezoekers, uit het as van zelfgenoegzaamheid. Om de innerlijke duisternis te omarmen, want daar vinden we de kracht om onze grootste vijand te overwinnen: onszelf. Laten we in de strijd tegen de stem die ‘halve druk’ fluistert, als overwinnaar tevoorschijn komen, want daarin ligt de ware essentie van persoonlijke groei.
Hier kom ik los – de taal van mijn ziel, als een volkslied van de meedogenloze vinder. In de duisternis vind ik mijn licht. In de chaos vind ik mijn doel. En in het diepst van mijn wezen vind ik de meest ware uitdrukking van authenticiteit en zelfleiderschap. En… Hoe doe jij dat?
ความคิดเห็น